🔴 Deze muziekdocu komt nooit op TV 😭

De blurb van deze nieuwsbrief is aangepast, want wekelijkse verschijning kan ik niet altijd waarmaken. De Nielsbrief verschijnt zodra ik tijd, voldoende moois en boeiends te delen heb, zoals vandaag!

In deze editie:
1. Jammer joh, deze unieke muziekdocumentaire krijgen we niet te zien 😭
2. Om te lachen: idiote bepalingen in artiestencontracten.
3. Feest: deze prachtplaat is 31 geworden 🎈
4. Weet jij hoe die leuke karretjes heten die rondrijden op festivals? Nu wel!

1. Helaas pindakaas

Superstuk, dat ik kreeg getipt door zowel Lars als Hans, over Prince, zijn legendarische kluis in Paisley Park – vol onuitgebrachte muziek –, en de documentaire die we waarschijnlijk nooit te zien zullen krijgen. Het uitgebreide artikel in New York Times Magazine trapt af met een heerlijke anekdote over één van Prince’ beste songs, die ‘s mans artistieke lef en genialiteit andermaal onderstreept:

Sound engineer Peggy McCreary, one of many female engineers he worked with, describes witnessing a flash of genius during the creation of his song “When Doves Cry”. Over a two-day marathon recording session, she and Prince filled the studio with sound — wailing guitars, thrumming keyboards, an overdubbed choir of harmonizing Princes. It was the sort of maximalist stew possible only when someone is (as Prince was) a master of just about every musical instrument ever invented. But something wasn’t right. So at 5 or 6 in the morning, Prince found the solution: He started subtracting. He took out the guitar solo; he took out the keyboard. And then his boldest, most heterodox move: He took out the bass. McCreary remembers him saying, with satisfaction, “Ain’t nobody gonna believe I did that.” He knew what he had. The song became an anthem, a platinum megahit.

Waarom we die 6-delige documentaireserie nooit te zien zullen krijgen? Rechten, kwaadaardige advocaten, geen testament en erven die met elkaar overhoop liggen:

Prince op z’n Fat Bike linkt naar het artikel in New York Times Magazine.

Maar ook: vuile was. Wie op het podium en in de studio de grenzen opzoekt, neemt die houding soms ook mee naar huis… Afsluitende alinea:

Does the whole world need to know about the very private, ugly torments of this genius?

But then I registered the dominant sensation the film produced, which was awe. Whatever chaos was unfolding in the corners of Paisley Park, in public Prince alchemized it into singing that was majestic and generative and leapt over walls. The film shows, more movingly and convincingly than almost anything I’ve seen, how life can illuminate art, and yet how separate the two things really are. The bruises and mess of experience are transfigured by the artist into something coherent and whole: a perfect offering.

Kijk je graag (muziek-)documentaires? Dan is de wekelijkse nieuwsbrief van Helmut een aanrader.

2. Gimme my money! 💰💰

In een ander leven schreef ik dagelijks een blog vol over hoe de muziekindustrie razendsnel veranderde als gevolg van de digitalisering en hoe (vooral beginnende) artiesten daarvan konden profiteren. Die succesvolle DIY-slag is in volle gang, ook voor wereldwijd succesvolle artiesten, maar we zijn er nog lang niet anno 2024… 😭

In de Machine hebben Atze & ik het over de belangrijke rechtszaak die Henk Westbroek, a balladeer en Arrien Molema (Room 11) aanspannen tegen Universal Music Nederland over de verdeling van streaming inkomsten. Henk legt uitstekend én smakelijk uit wat er mis is en waarom ze denken een kansrijke case te hebben:

Ik vul Henks verhaal aan met wat voorbeelden en extra context, o.a. over de kolderieke bepalingen die in sommige contracten staan. En ik klets niet uit mijn nek, want na publicatie van deze aflevering stuurde een Nederlandse artiest me dit:

Verder hebben we het over de honderden drones, pyro, het decor en hoe dat alles op weergaloze manier bij elkaar is gebracht in de Mysteryland eindshow. Kijk dan:

3. Er is er één jarig, hoera, hoera! 🥳

Deze klassieker vierde afgelopen weekend z’n 31ste verjaardag:

(En ja, ik deel bewust deze remix van een kwartier door die andere Held, want da’s mijn favoriete versie. De Beatless Mix is een stuk korter en lekker voor op het strand).

Mooie aanleiding voor het delen van de ontstaansgeschiedenis van en inspiratie voor deze prachtplaat, Examining the origins of Sabres of Paradise’s ‘Smokebelch II’:

RIP de helft van Sabres, Andrew Weatherall, wiens dubby, mindblowing remixen en producties je in de jaren ‘90 blind kon aanschaffen:

4. Donkere wolken ☁️☁️

In De Machine van twee weken geleden viel er best wat te lachen, in de jongste aflevering schetst Jeroen Bartelse (directeur TivoliVredenburg) een niet al te rooskleurig beeld van wat dit kabinet van plan is met kunst, cultuur en muziek. Om te beginnen is het flink zoeken waar en wanneer wordt gesneden en bespaard, want de regeringspartijen hebben niet de moeite genomen de cultuursector – een serieuze economische speler in Nederland –, apart te benoemen in hun Miljoenennota 😡:

3voor12

A post shared by @3voor12

Gelukkig hebben we ook een heerlijk optimistisch verhaal hoe Into The Great Wide Open duurzaamheidsdoelen probeert te halen. Na het aanhoren van deze enthousiaste prater en expert weet je precies hoe al die malle elektrische karretjes, grijpers en leuke machines backstage heten, haha:

Tot de volgende Nielsbrief!

Groet,
Niels