🔴⚪️ Dit lees ik nou NOOIT over Spotify!
Hoe de muzikale subtop van Spotify eet
Om te beginnen die streamkanonnen: daarin ben ik voor de Nielsbrief minder geïnteresseerd. Zij onderstrepen slechts een eeuwenoude wet in muziek, die ook geldt in bijv. sport: een smalle top is uitzonderlijk succesvol en verdient veel geld. Het pyramidemodel.
Mijn mening over singer/songwriters die alleen al afgelopen jaar een keer of drie hun beklag over Spotify in The Guardian mochten doen is gelaagder. Het is daarbij belangrijk onderscheid te maken in vergoedingen over masters, aan rechthebbende(n) en artiesten dus, en uitkeringen over auteursrechten aan componist & tekstschrijver. Die laatste vergoedingen zijn te laag en moeten in de toekomst omhoog, niet alleen bij Spotify.
Dan de inkomsten over masters, dus hoe advertentie-inkomsten en jouw abonnementsgeld worden verdeeld als jij je favoriete tracks en artiesten streamt. Die vergoeding van Spotify richting artiesten verloopt in de meeste gevallen via twee stappen. Algemeen wordt aangenomen dat Spotify en andere streamers 70-75% van hun netto inkomsten doorbetalen aan de rechthebbende(n): een platenmaatschappij, label of rechtstreeks aan de artiest. Dat label heeft dan weer afspraken welk deel van die ontvangen vergoeding op basis van het contract wordt doorbetaald aan de artiest. Dat zg. royalty-percentage varieert: een beginnende, onbekende artiest zal weinig krijgen, Coldplay een aanzienlijk groter deel.
Ik zie niet 1-2-3 hoe bij Spotify door rechthebbenden en artiesten meer geld opgehaald kan worden bovenop die 70-75%. Ook Spotify moet belasting betalen, heeft werknemers, huur- en andere kosten. 25-30% is geen onredelijke marge voor een commercieel bedrijf. De enige mogelijkheden die ik zie is dat abonnementsprijzen worden verhoogd (niet ondenkbeeldig, maar ook dan hangt het van je royalty-percentage af wat je daarvan terugziet als artiest) of een rechtstreekse deal met Spotify. Het label er tussenuit snijden dus; dat scheelt.
Hier en daar zijn artikelen verschenen van artiesten die zo'n rechtstreekse deal met Spotify hebben en veel zelf doen (DIY). Hun boekhouding ziet er soms sneller gezonder uit dan die van artiesten met een labeldeal en lage royalty's. Maar niet iedereen kan of wil alles zelf doen; labels bestaan niet voor niets.
Mijn bezwaar tegen die klagende singer/songwriters en arme David Crosby is vierledig:
1⃣. Allereerst wekken geciteerde artiesten vaak de suggestie dat in een andere tijd, met andere afspraken, of ander haar, ze wél hun broek hadden kunnen ophouden. Dat is in de meeste gevallen niet waar: zonder grote hit(s) moeten de meeste muzikanten er een baan bij hebben. Dat was toen zo, dat is nu zo. It's the nature of the business. Het pyramidemodel, weet u nog?
2⃣. Mijn tweede bezwaar is dat de schuld voor dat gebrek aan een fatsoenlijk inkomen vaak bij de hoogte van Spotify's uitkeringen wordt gelegd. Uit bovenstaande blijkt dat lage streaminginkomsten in veel gevallen waarschijnlijk liggen aan je labeldeal, de tweede stap in het doorbetaalproces. Veel meer dan 70-75% uitkeren lijkt me lastig voor Spotify. Artiesten met een oude of slechte labeldeal hadden een betere advocaat moeten inhuren en klagen aan het verkeerde loket.
3⃣. Mijn derde bezwaar is dat in deze discussie de echte boosdoeners veelal buiten schot blijven. Dat zijn er twee: labels die slechte deals sluiten met artiesten en YouTube/Google.
Over die (ver)slechte(rende) labeldeals twittert advocaat Bjorn Schipper afgelopen week dit. In Groot-Brittanië verschenen op datzelfde moment de bazen van de 3 grote wereldwijde labels in een hoorzitting over de deals en verdienmodellen achter streaming. Music Business Worldwide (MBW) vat in eerste instantie op cynische, humoristisch bedoelde wijze samen waar de hoorzitting om draait, maar komt gaandeweg dat artikel toch tot een aantal vragen die gesteld kunnen worden over hoe streamvergoedingen verbeterd kunnen worden voor een groter aantal artiesten, vooral beginnende. Het zg. user centric model komt weer langs, waarbij jouw abonnementsgeld alleen gaat naar artiesten die je ook daadwerkelijk draait. Bij mijn weten is nog niet onomwonden vastgesteld dat dat model gunstig(er) uitpakt voor muzikanten zonder commerciële hits, David Crosby en arme singer/songwriters.
Andere dingen die MBW in dat artikel aan de kaak stelt: opnieuw de vergoedingen aan componisten en verouderde royalty-afspraken over backcatalogus die labels nog steeds verschrikkelijk veel geld oplevert (zoals de introductie van de cd dat eerder deed). Her en der las ik ook herkenbare kritiek die vergelijkbaar was met de kritiek op de verhoren van Mark Zuckerberg e.a. in de US: commissieleden waren blijkens hun vragen niet écht op de hoogte hoe de hazen lopen in de muziekindustrie, zaagden en vroegen niet door, waardoor de baasjes gemakkelijk met nietszeggende antwoorden wegkwamen. Gôh...
Musically vat de hoorzittingen en belangrijkste vragen puntsgewijs samen, Hipgnosis' statement sluit aan bij wat ik vind. It's the deal, stupid:
Hipgnosis believes the focus of this inquiry should be on how the 70% of revenue that is sent to “Rights Owners” and where the money goes once they are paid by the streaming services. Streaming services are not perfect – like any industry, there is room for improvement – but they have revolutionised the music industry, expanding the market for the benefit of consumers and all market participants. Streaming has given millions of records, artists and songwriters a second life. The relationship between the 3 major record labels holding the master recording (‘master’) and the control they have over the 3 major publishing companies holding song copyrights (‘copyright’) is, in our opinion, the issue.
Dan Google. Met YouTube heeft die Californische zoekmachine nog steeds het grootste gratis streamingplatform ter wereld in handen, met de hoogste advertentie-inkomsten en giga winsten, maar ronduit schandalige uitkeringen aan zowel makers, rechthebbenden als componisten en auteurs. Dat lees ik te weinig terug. Spotify vangt iets te vaak alleen deze PR-klap op.
4⃣. Tot slot erger ik me aan veel media en twitteraars in dit debat. Zij weten vaak niet écht hoe geldstromen lopen in de muziekindustrie en kiezen iets te gretig partij voor die arme, maar o zo credible beginnende muzikant(e) die het hoofd niet boven water kan houden en daar Spotify de schuld van geeft. Dat is me te gemakkelijk. Ik neem dat die muzikant niet kwalijk, maar mis het andere verhaal: dat van de hardwerkende, getalenteerde muzikant(e) die zijn toko slim inricht, goede deals sluit, geen miljonair is of ooit wordt, maar wel een substantieel inkomen met zijn/haar muziek verdient dankzij internet, Bandcamp, merchverkoop, Spotify en andere digitale mogelijkheden die er in 1960, 1970, 1980, 1990, 2000 en zelfs in 2010 nog niet waren. Kortom, het verhaal van die Top 43.000 die inmiddels samen verantwoordelijk is voor de Top 10% streams op Spotify. Die janken niet in The Guardian.
Groot was dan ook mijn vreugde toen ik dit verhaal in de mailbox van mijn favoriete industry blogger Bob Lefsetz las. Het is een uitstekende illustratie wat streaming/Spotify ook creëert, maar zelden wordt verteld en opgeschreven. Natuurlijk geldt dit voorbeeld voor de Amerikaanse situatie, met 2 half-hitjes in een aantal grote internationale markten, in de gouden jaren '90 van de traditionele muziekindustrie, maar de scherpe lezer herkent onderliggende principes over streamingmogelijkheden en -inkomsten, mits je de touwtjes strak in handen en de marges in de gaten houdt:
Bob,
[T]here's still a lot of ignorance re. how much money's being made in streaming. The upside is far beyond even what you're reporting:
"What we're saying here is 200 artists made nearly half a million bucks from streaming last year. You keep nearly all the money if you're your own label, but the new standard is closer to a fifty/fifty split of net if you're signed to a label and if this is the case, this means that over 200 acts made in excess of $215,000 from streaming last year."
The Presidents [of the United States of America] own the masters to our debut album. We've had total control of them throughout the digital era (Sony Music's license to them expired in 2003). Just two tracks from the debut, "Lump" and "Peaches," make up nearly all of our streaming.
We're certainly not in the top 200 most-streamed acts. Or even close. Yes, "Lump" was an Alternative Rock #1 and "Peaches" and a few other Presidents tracks charted high on Alternative Rock and the Hot 100, and the record sold ~5M+ copies worldwide in its first go-round, but the reality is we're a mid-level catalog act, we're small potatoes, nobodies.
But the revenue numbers you're talking about apply to us. Generated almost entirely by just two mid-level catalog hits.
Do you know what that means? If you really grasp it, it will make your hair stand up on end!!!
Do the math. If our puny little label is generating well into the six figures from just two mid-level catalog hits (and we have spent ZERO dollars on marketing in 20 years), can you imagine what the Sony, Warner and Universal catalogs are generating? Holy crap!
It would take 10,000 words here to explain all the details and I don't want to write that much. In brief, we (and any other label that has an intelligently-run catalog division) run our business with a level of efficiency that would have been inconceivable in the physical media era -- near-total transparency in monthly accounting, no breakage, no returns, etc. Our monthly operating costs are a few percent, max, sometimes as low as 1-2%. Yes, that means close to 100% margin. And the part that gets lost is that there is more music consumption/use than during the CD or any other previous era. Volume and margin are both higher than they have ever been.
Of course, we're talking about labels and artists who own their masters. If you have an unfavorable deal with your label, well, that's a whole different conversation.
best, dave dederer
Mooi bescheiden-succesverhaal, dat zoals gezegd te weinig wordt verteld. Natuurlijk hadden The Presidents 2 hitjes 25 jaar geleden, waar ze nu nog op teren, maar het gaat mij vooral om de slimme inrichting van hun winkel. De kern zijn de extreem lage overhead die internet en streaming ook mogelijk maken (geen cd's persen, geen magazijn huren of kantoren vol mensen in 5 dure wereldsteden, geen bestelbusjes die rondrijden, niet of nauwelijks marketingkosten) en een inkomstenstroom die per unit (stream) minimaal is, maar ook nooit stopt. En zeg nu niet dat dit uniek is, en onmogelijk te realiseren voor jonge Nederlandse artiesten. Kijk naar de cijfers van bijv. Naaz, I Am Oak, Emil Landman, Joep Beving of lees her en der hoe Pip Blom haar carrière en songs deels in eigen beheer (hogere marges!) en deels met hulp van een label (groter internationaal bereik, voorschotten!) vorm- en uitgeeft. Hoog tijd dat we de verhalen van die Top 43.000 vaker lezen!
Mijn commentaar in De Machine van afgelopen week sluit deels aan bij bovenstaand verhaal:
Toetje
Hoe zijn we die moderne, oneerlijke muziekindustrie in gestruikeld? Hoe kreeg streaming de overhand en bepalen Spotify en Apple hoe we anno 2021 muziek luisteren? Kijk deze zeer onderhoudende, snel gesneden en aantrekkelijk vormgegeven serie over de geschiedenis van de MP3:
Geen zin om te kijken, liever lezen? TorrentFreak zet de belangrijkste details en sappigste uitspraken in deze 3 afleveringen onder elkaar.
Zo, dat was een lange Nielsbrief. Maar ja, ik had dan ook 2 weken de tijd om 'm te schrijven... 😉 Dank aan Wilbert en Erwin voor het meelezen en de redactionele suggesties. Tot de volgende!
Groet,
Niels