🔴 Extra veel kijk- en luistertips!

Vorige week had ik weinig te melden, dat maak ik vandaag goed.

In deze editie van de Nielsbrief:
1. Een stapel muzikale tips, altijd lekker.
2. Heb je al iets leuks te doen in 2027? Nu wel.
3. De juichverhalen uit de muziekindustrie, kloppen die?
4. Juichen? Deze meneer niet (meer)…

1. F*ck die industrieverhalen: lekker kijken en luisteren!

Ik kwam langs deze documentaire over Clive Davis: The Soundtrack of Our Lives (te zien op NPO Start). Het is glashelder dat ome Clive een hand in het maken ervan heeft gehad, want na het kijken geloof je dat zijn poep naar viooltjes ruikt 🌼 Toch bleef ik hangen, omdat ik gefascineerd ben door levende legendes die, zoals de titel van deze docu terecht claimt, decennialang giga invloed op de muziekindustrie hebben gehad en dankzij hun uitstekende oren bepaalden én bepalen waar we naar luisteren. Net als in die heerlijke Wham!-docu op Netflix, waarin de allereerste demo van ‘Careless Whisper’ voorbij komt, smul ik ervan wanneer Davis laat horen hoe ‘I Wanna Dance With Somebody’ oorspronkelijk klonk en wat hij heeft bijgedragen om er die wereldhit voor Whitney Houston van te maken. ‘s Mans CV is ongekend (van Janis Joplin via Santana en Aerosmith naar Alicia Keys), zijn ego ook. Dat mag, als je handtekening staat onder zoveel hits en successen:

Davis’ docu inspireerde me om in deze Nielsbrief meer leuke muziektips te geven. De stats laten zien dat jullie dat op prijs stellen. Here goes:

Als ik even niet meer weet naar welke podcast ik moet luisteren, is daar gelukkig The Rest Is History. Tussen de inmiddels 439 (!) afleveringen zit altijd wel een historisch verhaal dat niemand zo deskundig, rustig, goed, volledig en aantrekkelijk uitlegt als Tom Holland & Dominic Sandbrook. Daar kan de #Op1-redactie nog een puntje aan zuigen… 😛 In de jongste aflevering schetst het gouden duo de politieke en sociale context rondom de opkomst en ondergang van disco in de jaren ‘70 in Amerika. Die ondergang († 12 juli 1979) bleek gelukkig zeer tijdelijk: disco blijft een onuitputtelijke bron van muzikale inspiratie, ook voor moderne artiesten. Luister:

Meer geschiedenis, via Joris: ik ben muzikaal opgegroeid in de jaren ‘80 en ‘90 van de vorige eeuw, maar in de loop der jaren minder mild geworden over de hoogtijdagen van grunge 🤢 en Britpop dan over de decennia van Wham! en Chic (zie boven). Maar eerlijk is eerlijk: Weezers blauwe debuut heb ik kapot gedraaid en ik snap nog prima waarom. Ultieme popplaat, 10 keer raak, all killer, no filler! The inside story of the debut that launched L.A.’s nerdiest band (LA Times) las ik dan ook met plezier:

Wat sta je er lekker ontspannen bij, Rivers (r)! Foto = link.

En ja, die lompe grunge heeft me nooit echt kunnen bekoren. Voor Soundgarden en Alice In Chains maak ik in een goede bui een uitzondering (al slaap ik geen minuut minder als ik tot mijn dood nooit meer iets van die twee bands hoef te horen…), maar mijn hart maakte een sprongetje toen halverwege de jaren ‘90 de Britten de boel overnamen van die houthakkershemden en witte sportsokken uit Seattle. Het debuut van The Stone Roses is een nog veel sterkere popplaat dan Weezers blauwe en The Smiths zijn beter dan Nirvana (sue me), maar ook veel Britpop ben ik inmiddels beu. De wat minder platgedraaide bands en tracks zette ik in onderstaande playlist, verre van volledig, maar gegarandeerd ‘Wonderwall’-vrij:

Door het nieuws over Eerd van Ericburgs overdracht van het Lowlands-stokje sneeuwt het boeiende verhaal van Reinier Zonneveld misschien een beetje onder in de laatste Machine. Onterecht! De superstar DJ vertelt heel goed, gedetailleerd en enthousiast hoe hij precies b2b gaat draaien met zijn AI-kloon. Gimmick? Zeker niet:

Nog zo’n typisch Machine-onderwerp: grote techbedrijven zijn legendarisch slecht bereikbaar, doen zelden aan een loket voor interviews, een 06-nummer dat je kunt bellen of een perscoördinator die netjes vragen beantwoordt. Knap dus dat BNR ‘het gezicht’ (?) van TikTok Nederland te spreken kreeg, Thierry Marchand (via Stan):

Over TikTok gesproken: Taylor Swift trekt haar eigen plan. Haar muziek is weer gewoon te horen en gebruiken op het short form video-platform. Ze trekt zich dus niets meer aan van de algehele boycot van haar label Universal. Teamplayer? Not. Dit alles natuurlijk om haar aankomende nieuwe album alle kans van slagen te geven en elke #1-positie die er wereldwijd te behalen valt geen stobreed in de weg te leggen.

2. Geen fan, wel iets om je op te verheugen in 2027

Vorig jaar rond deze tijd zat ik met open mond tussen mijn 2 kids bij ABBA Voyage, het ‘avatar-concert’ van de bejaarde popsterren uit Zweden. Ik was té nieuwsgierig hoe dit zou zijn en wilde het graag met eigen ogen zien. Lastig om in een nieuwsbrief goed uit te leggen wat die show nu precies is (iets tussen een HD-film, arcade hall, discobal, optreden en Technicolor achtbaan in), maar we waren zeer enthousiast. Een aanrader dus, mede vanwege de fantastische, 10-koppige liveband.

Van KISS ben ik minder fan (al is Sure Know Something een knaller), maar ik ben toch benieuwd wat het team achter ABBA Voyage uithaalt met de muziek- en beeldrechten van dit kwartet. Bij ABBA gingen op momenten alle stoppen los, dit viertal was altijd al larger than life en dus hoeven de creatieve makers van een nieuwe show zich niet in te houden bij de digitale gekkigheid die ze uithalen. Waarschijnlijk te zien vanaf 2027:

Pophouse has had a huge hit with ABBA Voyage, and last December announced a deal to turn possibly-retiring (you can never be sure) rock band Kiss into similar avatars for future concerts. Now the Swedish company has announced a bigger deal with Kiss around that. It has acquired the band’s catalogues, brand name and other rights, and is working on a biopic as well as training a 2027 launch date for the avatar show.

3. Gaat het wel allemaal zo lekker in muziekland...?

Als je de pers moet geloven groeien de bomen tot aan de hemel in de moderne muziekindustrie. Dankzij streaming komt het geld door de plinten naar binnen bij labels en dankzij ticketprijzen die nog altijd niet aan hun plafond lijken te zitten versturen de Live Nations van deze wereld keer op keer ronkende persberichten over hun jaarcijfers. Het gaat goed in de muziekindustrie, dat klopt, maar toch verschijnen in de Amerikaanse live-industrie de eerste grijze wolken aan de horizon: grote festivals en sommige concertreeksen verkopen niet allemaal meer zomaar uit. Tot vorige week waren nog altijd kaarten te krijgen voor Coachella, dat afgelopen en komend weekend plaatsvindt in Californië. Trouble in paradise…? (ook via Stan)

WHY ARE FESTIVALS CANCELING? = link naar het artikel op Variety

More people than ever want to go to concerts, but rising prices are stopping many from taking the plunge. As a result, the crowded music festival herd is thinning, and the survivors are finding fewer takers.

4. Jammer joh: te hoog van de toren geblazen

Deze moet ik inkoppen: Hipgnosis ligt op z’n rug.

Grootbek Merck Mercuriadis kocht de afgelopen paar jaar met veel kabaal en containers vol dollars songcatalogi en (delen van) muziekrechten van diverse wereldsterren (o.a. Neil Young, Justin Timberlake & Bieber, Lindsey & Christine van Fleetwood Mac). In de vakpers en deze nieuwsbrief bepleitte Mercuriadis dat muziekrechten structureel ondergewaardeerd worden en de komende decennia veel meer zullen opleveren. In dat laatste geloof ik nog steeds (een backcatalogus met decennia aan wereldhits is het waardevolste en meest winstgevende bezit dat Universal, Sony, Warner en andere labels hebben), maar Merck heeft zich nogal overschreeuwd over zijn eigen bedrijf: hij heeft al maanden een cashflow-probleem en investeerders de waarde van zijn rechten en overnames in de afgelopen jaren veel te rooskleurig voorgespiegeld. Hipgnosis zit in zwaar weer en Merck op de blaren…

Dat was het weer. Tot de volgende Nielsbrief!

Groet,
Niels