🔴⚪️ Papa Punk praat 🗣️
1. Twintig jaar feest! 🎉
Dé muzikale oplossing voor elk vastzittend huisfeestje bestaat 20 jaar! Twintig jaar geleden plakten de gebroeders Dewaele elk genre en elke plaat op onmogelijk geachte wijze aan én op elkaar en creëerden als 2ManyDJ's het daverende, grensverleggende As Heard On Radio Soulwax pt. 2. Zo'n jubileum moet gevierd en dat doen we in De Machine. Atze belde met Stephen & David en zowel zij als ik haalden herinneringen op aan de tijd dat zij met Soulwax en Much Against Everyone's Advice binnen- en buitenland veroverden. Ik zat op mijn praatstoel, de broers altijd, dus dat leverde een fikse stapel sappige anekdotes uit de oude doos op:
20 years ago this mix blew the roof off the indie scene, setting the path for Justice and the Ed Banger Records crew, LCD Soundsystem, the DFA mob and Erol Alkan and friends, to push the guitar-obsessed genre ever forward into the rave. You might say that the spark that that Andrew Weatherall and Hugo Nicholson lit with Scremadelica really grew to flame at this point. It also opened my ears to a whole new world, as someone with a long-held antipathy to “all that guitar nonsense”.
De broers Soulwax hadden en hebben zelf ook stápels muzikale helden en voorbeelden, en Daft Punk is er daar zeker één van (luister maar naar deze cover). Onderstaand interview met Papa Punk – a legend in his own right –, zullen ze vast met evenveel plezier gelezen hebben als ik:
From his home in Brazil, the 75-year-old legend reflects on being banned from French radio, the best advice he gave to Daft Punk and the re-release of his catalog: "I think I will not die."
2. Nog meer feest! 🎉🎉
Ook Warhaus, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul en Babs komen deze vrijdag naar de Maassilo in Rotterdam. Personal Trainer, WIES, Banji, The Haunted Youth, Son Mieux, Prins S. en de Geit waren er al, en jij bent er ook voor slechts €16. Tot dan!
De stembus is inmiddels gesloten, de uitslag bekend, tickets nu te koop.
3. Vervolgverhalen
Vorige week opende ik met alle gedoe rondom de on-sale van Taylor Swifts Amerikaanse tour, de f*ck-ups van Ticketmaster en het onderzoek dat de Amerikaanse justitie naar de fusie met Live Nation is gestart. Hieronder een mooie samenvatting waar dat alles nu staat, met veel links en nuttige achtergrondinfo, reuze handig:
“It smacks of irony and groupthink that Taylor fans literally have #WeLoveYouTaylor trending on social media, post after post pointing fingers at Ticketmaster, when Taylor could have made different choices to create a better experience for fans,” [Bill Werde] wrote. “I’d like to think that if more fans were educated that their favorite artists can control almost every aspect of their ticket-buying experience, then artists might make better, more fan-friendly choices.”
Over marktaandelen, monopolies, hits en fusies gesproken: onderstaande begint een steeds hotter topic te worden in de muziekindustrie. De enorme hoeveelheid muziek die voor iedereen altijd overal beschikbaar is en het gigantische aantal nieuwe songs dat dagelijks naar Spotify, Apple, Tidal en Deezer wordt geüpload, leidt inmiddels tot gemor bij m.n. labels dat het misschien wat veel is allemaal. Dat in het aanbod van nieuwe songs een onderscheid gemaakt moet worden, 'voorrang' moet worden verleend aan bepaalde tracks, artiesten en dus enige paal & perk gesteld aan aanbodzijde. The Long Tail wordt too long. Driemaal raden wie volgens die proteststemmen vooraan in de digitale etalage moeten staan...? Reken maar dat deze discussie nog een fikse staart krijgt:
4. Aflopende zaak?
Ik blijf er vooralsnog stug zitten, maar kijk met enig wantrouwen en ongerustheid toe hoe Elon Musk Twitter sloopt. Of niet. Deze journaliste denkt dat we Twitters unieke dorpsplein-functie kwijt raken (ook mijn reden om daar te blijven zitten – zodat jullie dat niet hoeven om het belangrijkste muzieknieuws tóch mee te krijgen):
Dit was 'm weer. Als je je verveelt, nu of straks in de Kerstvakantie: The Guardian zette de beste muziekdocumentaires op een rij. Zoek ze op en geniet ervan!
Groet,
Niels
Like the narrator of Nick Hornby’s High Fidelity, the list of titles I hated to leave out was far longer than those I got to keep in. What I have tried to do is to chart an admittedly erratic course from early milestones such as Jazz on a Summer’s Day to more modern offerings such as Dig! and Moonage Daydream to give some sense of the vast and unwieldy scope of the genre and its subjects – from low-budget obscurities to Imax-friendly blockbusters; from cool blues to frantic post-punk via unearthed Afro-Cuban history.