🔴⚪️ Twee marketingverhalen die je MOET lezen!
1. Ik verzin het niet allemaal zelf – natuurlijk niet
Voor het samenstellen van de Nielsbrief leun ik op Twitter, mijn (net)werk en een beperkt aantal vertrouwde bronnen, waaronder enkele internationale nieuwsbrieven. Eén daarvan wordt verstuurd door Bill Werde, ex-hoofdredacteur van Billboard, het vakblad van de Amerikaanse muziekindustrie. Veel haal ik daar doorgaans niet uit, omdat Werde zijn nieuwsbrief precies ná de mijne verstuurt, nogal uitweidt, focust op de Amerikaanse markt (duh!) en veel voorkennis van de industrie veronderstelt bij lezers. Zoals ik eerder aangaf is dat laatste een belangrijke overweging voor mij om dingen wel/niet te delen in de Nielsbrief. Uit zijn meeste recente nieuwsbrief kan ik cherry-picken, maar het idee is nu juist zo leuk: hij fileert de succesvolle campagne en release-strategie rond Taylor Swifts laatste album tot in detail in een vette special van zijn nieuwsbrief. Smullen voor wie moderne muziekmarketing wil doorgronden, inzichten, tips, sappige citaten en veelzeggende voorbeelden zoekt (ook al zijn die vaak N=1). Een marketing goudmijn, dus ik deel 'm integraal:
For those who have been following Taylor Swift’s career, Midnights isn’t just a blockbuster success, or a compelling set of pop songs. It is the apex mountain of music marketing. It is the distillation of all that Taylor and the industry has learned about how to create success in the past few years.
Of all the smart things Camp Taylor did around the release of Midnights, deciding not to release any music — not even snippets! — in advance may be the decision that produced the strongest results. She combined the timing of the proper album set up that she gave Lover, with the no-advance-music approach of Folklore and Evermore. The result? Peak anticipation. “That’s my goal now,” said one senior major label exec, unconnected to Taylor’s release. “Peak frustration. I want to tease it out and tease it out until fans are going crazy. Album release should be the relief.”
Werde's verhaal is (over-)compleet, leerzaam en staat bomvol links, maar is daardoor ook wat veel. Onderstaand artikel doet min of meer hetzelfde, maar dan bondiger en losser opgeschreven. Het onderstreept – net als Werdes verhaal over Taylor – de gietijzeren wet dat marketing = keuzes maken (dus ook om dingen NIET te doen) en die keuzes overal in door te voeren:
His iconic Boiler Room DJ set (kijk die!) became an undeniably joyous and exciting moment in electronic music. The entire set was full of unreleased bangers, against a background of a chaotic London nightclub. In classic Boiler Room style, a man in a yellow shirt, accidentally nudged the decks, stopping the music playing. Instead of getting mad or losing his shit, Fred displayed a compassionate response, hugging him and falling straight back into the beat. It was very on-brand for Fred again..
2. Het groeiende drama dat touren heet 😭
Tja, wat moet ik voor abonnees van de Nielsbrief nog toevoegen aan dit onderwerp, behalve dat financiën en (geestelijke) gezondheid hier op pijnlijke wijze bij elkaar komen? Over de begrotingen van de Coldplay's en Beyoncé's van deze wereld hoeven we ons niet al teveel zorgen te maken, daar zit nog wel wat lucht in, maar dat o zo belangrijke midden-segmen, het rechter rijtje van de Eredivisie, heeft het serieus lastig om door te groeien naar de financieel veilige top. De cases stapelen zich op:
3. Even lachen
Na al die trieste verhalen even wat vrolijkers: luister hoe maker Atze in de laatste 5 minuten van deze toch al hilarische podcast Donnie's Bon Gepakt nóg beter maakt door het kroegkoor een stuk of 100 keer in te zingen:
4. Zakelijk nieuws
Tot slot nog een baasje je aan het woord, niet voor het eerst en niet voor het laatst: Lucian Grainge leidt het grootste wereldwijde label Universal en presenteerde afgelopen week de cijfers. Het geld klotst daar kwartaal na kwartaal tegen de plinten, geen klachten van Lucian verder, wel saillante opmerkingen over de hoeveelheid geüploade songs op streaming services. 'Onhoudbaar' volgens Grainge, waarmee hij lijkt voor te sorteren op het maken van een onderscheid op streaming services tussen belangrijke en minder belangrijke muziek. Muziek die achterin de digitale winkel gezet wordt en spul dat in de etalage moet. Driemaal raden waar muziek van Universals artiesten dan zou moeten belanden...
Grainge noted that “when music platforms are ingesting 100,000 tracks a day, the net result of this is a confusing experience for all of us; consumers, everyone.” He added that [consumers] are “increasingly guided to low-quality content by an algorithm” and that “we don’t think that’s sustainable for the platforms, nor is it sustainable for music fans.”
Verder, kinderen, allemaal als de wiedeweerga van TikTok af!
Dat was het weer voor deze week. Tot de volgende!
Groet,
Niels