🔴 Worden we belazerd met z'n allen?!

Of is die gast die bijna 3 miljoen euro binnenharkt met zijn inwisselbare piano-gepingel gewoon slimmer dan jij & ik? Je leest het in deze propvolle Nielsbrief vol conflicten!

Daarin antwoord op deze 4️⃣ vragen:
1. Hoe zit het nu precies met de ruzie tussen Ronnie Flex en Top Notch?
2. ‘Fake artist’ of handige slimmerik die simpelweg voldoet aan de vraag?
3. Zijn investeringsmaatschappijen zonder muzikale principes de schuld van alles?
4. Wat moet je met die ananas? 🍍

1. Wat je nergens hoorde over Ronnie Flex 🆚 Top Notch

De onenigheid tussen Ronnie Flex en zijn ex-label kan je nauwelijks zijn ontgaan. Eind januari verloor Ronell Plasschaert (= ‘s mans echte naam) de rechtszaak die hij had aangespannen tegen Top Notch (lees hier de uitspraak van de rechter). Ronnie ging in hoger beroep en afgelopen week de straat op: hij riep fans op naar Rotterdam te komen om met hem te protesteren. Samen maakten ze de clip af voor Kees Closed, zijn disstrack richting labelbaas Kees de Koning:

Conflicten als deze leggen vaak nog iets bloot: hoe ingewikkeld de muziekindustrie is georganiseerd en hoe ondoorgrondelijk contracten, muziekrechten en plichten zijn geregeld. Journalisten springen gretig op de #ophef, maar goede, ingevoerde vragen die getuigen dat de vragensteller werkelijk begrijpt wat er aan de hand is hoor ik zelden. Daarom zijn we ooit De Machine begonnen en dus mocht ik te gast zijn om zo goed mogelijk uit te leggen waar het om draait, wat Ronnie ervaart als onrecht en hoe Top Notch belangrijke punten in het contract met hem heeft vastgelegd:

[EDIT:] Naar aanleiding van deze uitgebreide analyse vond Erwin dat ik onvoorwaardelijk de kant van de artiest moet kiezen: “Als je in de muziek zit om muzikanten uit te knijpen, ben je een hufter.“ Die reactie begrijp ik, maar dat is nu precies wat slecht ingevoerde journalisten ook doen: Ronnie is genaaid, Ronnie is zielig en dus heeft Ronnie gelijk. Ik ik wil de strekking en gevolgen van een platencontract zo goed mogelijk toelichten en daarbij niet voorbij gaan aan de eigen verantwoordelijkheid van artiesten die dat papiertje tekenen. En tja, dan klink ik misschien een beetje alsof ik op schoot zit bij Kees de Koning... De Machine: ook de plek voor een andere kijk op zaken 🙃 Erwin voegt daar aan toe: “Als ik tussen de twee moet kiezen, heb ik in eerste instantie idd een voorkeur voor de minst machtige partij. De partij waarom de muziekindustrie mijns inziens moet draaien. Ik vind dat redelijke contracten de standaard moeten zijn.” [/EDIT]

2. Johan pakt meer streams dan Metallica & Mariah

Over vermeende streamfraude bericht ik vaker. Het is sinds vorig jaar een speerpunt in de kruistocht van Universal CEO Lucian Grainge voor een beter ander afrekenmodel voor streamingdiensten. Eén doorn in het oog is de zielloze lopende-bandmuziek die door anonieme producers wordt geüpload en eindeloos gestreamd. De Zweed Johan Röhr maakt het op dat vlak erg bont: onder 650 (!) verschillende namen pakt hij meer dan 15 miljard (!!) streams (= €, of lees mee op Music Business Worldwide).

Opvallend is hoeveel nummers van Röhr op de door Spotify zelf samengestelde afspeellijsten zijn beland. Zo is zijn muziek terug te vinden op 144 officiële playlists van Spotify. In elf daarvan is de Zweedse componist verantwoordelijk voor een ​vijfde van de liedjes. 41 van de 270 nummers op de playlist Stress Relief (bijna 1,5 miljoen volgers van over de hele wereld) zijn van de hand van Röhr. De royalty’s voor zijn muziek leverden Röhr in 2022 bijna 3 miljoen euro op.

Proost, Johan! Op je streaming-statements! 🥂

In het Volkskrant-artikel wordt gesuggereerd dat Röhr aparte afspraken heeft over de afrekening van zijn tracks, waardoor het voor Spotify aantrekkelijk(er) is zijn producties op te nemen in populaire playlists. Dat zou mij inderdaad niet verbazen.

Maar ach, zo’n streaming schandaaltje heb ik vaker gedeeld in de Nielsbrief. Veel interessanter vind ik het punt dat deze prima column maakt naar aanleiding van Röhrs money printing machine: wat is hier precies zo erg aan? Röhr doet niks strafbaars, hij voorziet slechts in een overduidelijke vraag vanuit de markt:

On a global basis, [Röhr] is "one of the 100 most streamed artists on Spotify of all time", beating Michael Jackson, Metallica and Mariah Carey, and achieving more than twice the number of plays as fellow Swedes Abba. […]

The debate around 'fake artists' is sometimes presented as a problem for the music industry akin to stream manipulation and streaming fraud, but it's actually something totally different. Basically, savvy musicians have spotted a gap in the market - super popular playlists that need a specific kind of music that few artists and labels are releasing. The report in [Zweeds dagblad] Dagens Nyheter simply demonstrates how big the opportunity in that gap really is.

Psycho plaatje linkt naar prikkelende column (3 minuten leestijd)

Een echte fraudeur? Da’s deze Deen, die met technische trucs zijn tracks miljoenen keren onafgebroken streamde, daarmee ruim een half miljoen euro binnenhaalde, maar nu 3 maanden moet zitten.

En de techniek schrijdt vrolijk voort: Suno AI wordt al ‘de ChatGPT voor muziek’ genoemd en zet volgens dit boeiende artikel in Rolling Stone alles op z’n kop:

Suno’s creations are starting to generate reactions like “How the fuck is this real?” As this particular track plays over a Sonos speaker in a conference room in Suno’s temporary headquarters, steps away from the Harvard campus in Cambridge, Massachusetts, even some of the people behind the technology are ever-so-slightly unnerved. There’s some nervous laughter, alongside murmurs of “Holy shit” and “Oh, boy.” It’s mid-February, and we’re playing with their new model, V3, which is still a couple of weeks from public release. In this case, it took only three tries to get that startling result.

AI en muziek: garbage in, garbage out. Plaatje = link naar Rolling Stone-artikel.

3. Het is de schuld van die verd*mde investeerders! (plus een ogenschijnlijk fair maar ongetwijfeld onhaalbaar voorstel voor het herverdelen van de streaming-poet)

Het is zoals gezegd de week van de controverses in de Nielsbrief, van twee partijen die lijnrecht tegenover elkaar staan.

De New York Times publiceerde dit ingezonden opiniestuk (via Guuz): hoe investeringsmaatschappijen met hele diepe zakken, maar zonder principes, de muziekindustrie naar de kl*ten helpen en nieuw talent een stok in de spaken steken. De kern van dit betoog: de same old hits worden tot in het oneindige gerecycled.

Buying up rights to a proven hit, dusting it off and dressing it up as a movie may impress at a shareholder conference, but it does little to add to a sustainable and vibrant music ecosystem. Like farmers struggling to make it through the winter — to think of another industry upended by private equity — we are eating our artistic seed corn.

Whitney schreeuwt om hulp (maar het is al te laat) = link

Maar haha, onvermoeibare industrieblogger Bob Lefsetz las het stuk ook, zaagt de auteur én iemand die hem mailde rücksichtslos bij de knieschijven af 😂😂:

Do you really expect that you can go to see Jon Anderson in concert for a flat $35?Been to Five Guys recently? It’s going to cost you nearly twenty five bucks for a cheeseburger, fries and a shake. If you eat really slowly, maybe it’ll take you a half hour to consume all that. But you should be able to see Jon Anderson, with a backing group and sound and lights for ninety minutes and it should only cost you ten dollars more?

Burn! 🔥🔥🔥

Maar wat dan?! Dit vind ik een vrij briljant voorstel, maar iedere muziekliefhebber of industrieveteraan snapt dat dit een kansloos idee is. TL;DR: zoals er nu een zg. treshold (drempel) geldt voor uitbetaling van je streaminginkomsten (min. 1.000 plays door 500 verschillende accounts), zou er ook een soort plafond aan uitbetalingen moeten zitten. Wie over een miljard streams gaat (de BILLIONS CLUB dus), zou van de streams daarna 10% in een pot moeten stoppen voor beginnende artiesten die nog niet zo ver zijn. Op die manier steunen onbetwiste supersterren talent. I like!

4. 🍍🍍🍍

Twee mooie muzikantenverhalen ter afsluiting:

• Via Lars: How Raye’s BRITs win is a vindication for the majors’ diversification strategy and a masterclass in storytelling. Mooi samengevat hoe Raye eerst werd tegengewerkt door haar label (in elk geval niet geholpen) en met twee handen vol Brit Awards haar gram haalde en de rollen heeft omgedraaid. Check ook de geweldige Lowlands-show die we vorig jaar opnamen:

• En tot slot: op het NPO Podcast Event deden Mula B, zijn manager en boeker uit de doeken hoe ze zijn carrière vormgeven en vooruit helpen. Atze en Malou vroegen hem natuurlijk waar die 🍍 op slaat en naar verwijst. Heerlijke spreker:

Tot de volgende Nielsbrief! Oja, er is een leuke verkiezing van de mooiste podcasts: stemmen kan hier. Dit is mijn Top 10, helaas zonder The Rest Is History, Blauwe M&M’s en Alles Onwijs Eerlijk. Jammer.

Groet,
Niels

Op zoek naar de beste podcast ooit