Zó wordt jouw Discover Weekly gemaakt 💅🏼
Naast details over Spotify's algoritmes en een lesje Amerikaanse live-industrie (allebei must-see/listen) vul ik mijn dossiers over supersterren en auteursrechten verder aan. Lees ze!
In deze Nielsbrief:
1. … wordt uitgelegd hoe Spotify’s algoritmes werken en hoe de Amerikaanse concert- en ticketmarkt in elkaar steekt. Uiterst leerzaam!
2. …. nemen 3 internationale kopstukken hun positie in rond AI. De één legt uit wie welke rechten heeft (of zou moeten hebben), de ander probeert niemand voor het hoofd te stoten en de derde slaat alles lekker plat.
3. … pakt Ed Sheeran z’n gitaar erbij in de rechtszaal 🎸
4. … een ode aan een veel te vroeg overleden hitmaker (en waarom Frank Ocean nooit ‘ja’ tegen Coachella had moeten zeggen).
1. Zó zit dat! (twee leerzame lessen)
De tweede graaft flink dieper dan de eerste, maar deze inzichtelijke ‘mini-cursussen’ kwam ik afgelopen week tegen op de interwebs en deel ik graag:
🅰️. De vraag die iedereen bezig houdt die ook maar een beetje geïnteresseerd is in streaming en Spotify: hoe werken die algoritmes, wat weet het systeem van mij en hoe worden die muzikale tips en playlists gepersonaliseerd? Helemaal met de billen bloot gaat Spotify niet in deze explainer van de Wall Street Journal, maar toch worden er een paar leuke dingen onthuld en uitgelegd hoe de streamer jouw luistergedrag omzet in een Discover Weekly, Release Radar of Daily Mix die vaak raak schiet:
🅱️. Dan één voor de hardcore Nielsbriever, abonnees die een serieuze deep dive in de muziekindustrie willen nemen. Deze podcast is lang, veronderstelt best wat voorkennis, maar is niets minder dan een gedetailleerde uitleg over hoe de Amerikaanse ticketmarkt werkt, waarbij grote delen ook van toepassing zijn op de Europese en Nederlandse situatie. Het is een interview van de uitgesproken, soms gevreesde industrieblogger Bob Lefsetz (iedereen die er toe doet in de internationale muziekindustrie leest zijn nieuwsbrief) met Michael Rapino, de head honcho van Live Nation/Ticketmaster (LN/TM). Rapino is zonder overdrijven één van de belangrijkste mensen in de wereldwijde muziekindustrie; omdat tegenwoordig het meeste geld on the road wordt verdiend misschien wel DE belangrijkste. En eerlijk is eerlijk: hij speelt behoorlijk open kaart over LN/TM’s belangen, zijn visie, platinum tickets, secondary ticketing en de rek die er nog in toegangsprijzen zit, de successen én leermomenten (…) van tours en aankondigingen van Bruce Springsteen, Taylor Swift en Bad Bunny. Hij legt ook verbanden tussen de sport- en muzieksector en vertelt wat die nieuwgebouwde zalen en stadions betekenen voor de industrie, inkomstenverdeling en ticketprijzen. Ik heb ruim 2 uur geboeid geluisterd:
2. Hè nee, niet weer AI!
Niet zeuren: ik heb je gewaarschuwd dat het hier het hele jaar en waarschijnlijk nog langer over zal gaan. De storm over fake Drake is enigszins gaan liggen. En zoals dat dan gaat: in de tweede ronde verschijnen slimme reacties (⬅️ check ‘s mans laatste, overtuigende punt dat dit helemaal niet het Napster/Metallica-moment van AI is), maar in de derde ronde komen we weer tot een soort kern. En die kern heet – zoals vaker in de muziekindustrie – rechten. Je ontkomt er niet aan.
Deze Amerikaanse jurist legt bij Vice heel precies en leesbaar uit welke rechten wanneer gelden bij zo’n AI Drake/The Weeknd-duet. Daniel Ek (CEO Spotify) loopt op eierschalen als hij omfloerst de loftrompet steekt over de creatieve mogelijkheden van AI, bang om de major labels tegen de haren in te strijken. Die Andere Grote Man in de wereldwijde muziekkroeg (naast Rapino), CEO Lucian Grainge van Universal, slaat tot slot het geharrewar ogenschijnlijk onverstoorbaar plat: tis allemaal niet zo ingewikkeld, lieve jongens en meisjes, het zijn gewoon rechten en die hebben we eigenlijk al geregeld. Voor je kijken, doorlopen, hier is niks aan de hand! 😂
Alle koppen linken naar genoemde artikelen:
3. Daar gaan we weer: Let’s Get It On…
De erven van Marvin Gaye behaalden in 2018 een omstreden en in de industrie nog altijd nagalmende overwinning in de rechtszaal: de rechter gaf ze gelijk dat Robin Thicke’s "Blurred Lines" leek op Gaye’s "Got To Give It Up". De uitspraak is zo omstreden omdat de kern van de argumentatie niet de overeenkomst in akkoorden of melodie betrof, maar een vergelijkbare ‘vibe’ in beide songs. Dat oordeel van de rechter heeft ervoor gezorgd dat songwriters nerveus elke demo opnemen en bewaren, als mogelijk bewijs om dit soort claims te pareren. Treurig.
Zo loopt er op dit moment weer een grote zaak over eenzelfde claim van zg. ‘vibe theft’: de erven van Ed Townsend, co-writer van Gaye’s hit “Let’s Get It On”, beweren dat Ed Sheeran’s “Thinking Out Loud” er teveel op lijkt. Het argument? “The “heart”, or core, of the 1973 Motown hit was duplicated by Sheeran.“
The evidence in this case is going to show that four decades later in 2014, the defendant Ed Sheeran recognized the magic of ‘Let’s Get It On’ and decided to capture a bit of that magic without obtaining permission.
Zo lust ik er nog wel een paar… Ben geen veeldraaier van ‘s mans werk, maar kon een grote glimlach niet onderdrukken toen ik las dat Edje zijn gitaar erbij pakte in de rechtszaal en ter plekke illustreerde dat zo ongeveer elke hit ooit op elke andere hit gelegd kan worden. Go Ed!
To stamp down every instance of sonic parallelism — or in this case, stealing “magic” — is bad for music.
Goede, bondige column waar ik het roerend mee eens ben:
4. Niet te benijden (supersterren that is)
Tot slot nog een andere goede column waar ik me in kan vinden: Frank Ocean bailed on Coachella. He never fit there in the first place:
Festival-goers undoubtedly felt ripped-off, but strangely, fans at home might have felt seen. That’s because Ocean has become the voice of a generation that does not want to be here — the tacit leader of a superstar choir that now includes SZA, Justin Bieber, Rihanna and Adele. In a world that feels increasingly big and overwhelmingly ugly, these are top-tier stars who keep signaling that fame in the social media age amounts to a merciless and alienating negotiation of mob-desire that ultimately severs any connection an artist might feel to the musical cultures and communities that initially formed them. Pop stardom used to mean eternal life. Now it’s a life sentence.
Over supersterren tegen wil en dank gesproken: mooie lofbetuiging aan een superstar-that-never-was, Denniz Pop, de voormalig en veel te vroeg gestorven collega van Max Martin (ook een genie):
With no formal music training, Pop liked to keep things simple in the studio. “Most of the time you want to do more, more, more, but then you end up spoiling the whole thing,” says [Dr Alban] Nwapa. “You end up taking the hit out of the song.” [Producer and songwriter Jacob] Schulze agrees: “He’d be like, ‘Why do you have that part in the song? What’s the point? No one’s going to listen to that anyways. Keep it short’. He was a true genius in his own way.”
Tot zover, tot maandag!
Groet,
Niels