Botsende belangen: dat vonkt 💥
Komende week zit ik op Vlieland met Great Wide Open (vooral voor pleasure, klein beetje business). Lekker zwemmen in zee 🌊 Daarom volgende week geen Nielsbrief.
In deze:
1. Een rondje Lowlands, aanleiding voor discussie en veel interessante links!
2. What Time Is Love? 3AM Eternal!
3. Als ik de baas van Universal was…
4. Belangen botsen 🥊
1. Zó was Lowlands 💥
Vorig weekend deden we met de 3voor12-redactie en flink wat extra bemanning verslag van Lowlands. Zelf zit ik voornamelijk in de ‘cockpit’, beleef het festival door de ogen van de redactie (hier onze Top 30) en via het grote scherm van de livestream die 75 uur onafgebroken stond te zoemen in onze cabin achter de X-Ray.
LL gemist? Op YouTube kijk je 43 (!) shows geheel of gedeeltelijk terug, met o.a. het optreden van De Jeugd van Tegenwoordig, de overdonderende ontbijtshow van het Noord Nederlands Orkest (incl. moshpits!), mijn favoriet King Gizzard en twee optredens waarbij het publiek in tranen wegliep: RAYE en Wende. Geniet ervan:
Mooie traditie: DJ Sandeman die de line-up naadloos aan elkaar last in zijn Rough Guide to Lowlands 2023-mix:
Maar niet slechts gejuich in deze Nielsbrief. In een verse Machine haalden we een prima Festileaks-artikel aan (Lief Lowlands, pas alsjeblieft goed op de balans), waarin genuanceerd & onderbouwd enige zorg wordt uitgesproken. De kern:
Er was geen één Lowlands, en dat maakte het Lowlands. […] Verschillende bubbels kwamen los van elkaar het terrein op, en eenmaal daar leerden ze elkaar kennen en werden ze vrienden. […] Ieder z’n eigen ding, totdat hokjes worden doorbroken en mensen en culturen met elkaar mengen. De ultieme romantiek van een festival. Maar die diversiteit dreigt wel te verdwijnen.
Dit soort kritiek is al snel ‘vroeger was alles beter’, irrelevant boomergezeur, maar Festileaks heeft wat mij betreft wel een punt. Alleen: is het kip of ei? 🐣 Sluit Lowlands simpelweg aan bij de vraag vanuit het publiek, een muzikale trend die onmiskenbaar al jaren aan de gang is of heeft het boekingsbeleid de splitsing tussen dag en nacht, tussen rock/indie- en dance/electronica-publiek (al dan niet onbewust) aangejaagd? Festivaldirecteur Eric van Eerdenburg (of was het Eerd van Ericburg? 😂) beantwoordt de kritiek enigszins in het slotinterview met Eva Koreman.
Ook De Groene zet kanttekeningen, maar sleept wat mij betreft Lowlands er met de haren bij om een punt te maken over inkomstenverdeling in de muziekindustrie: ‘Op Lowlands spelen! Voor 22 euro per uur… Bij wie komen de miljoenen die in de branche omgaan dan wél terecht?’ (€) Beetje mal ook om muziek maken terug te rekenen naar een uurloon… Ik riep het vaker: wie snel rijk wil worden moet in de IT gaan of een Staatslot kopen. Muziek kenmerkt zich net als topsport door een piramidestructuur: een hele smalle top die goed geld verdient en een hele, hele grote groep daaronder die het hoofd net boven water houdt of een bijbaan moet zoeken. De digitalisering en internet veranderen die muzikale natuurwetten niet. Over dat stuwmeer aan ‘muzikale middenklasse’ wijdt The New York Times een interessant artikel (€): What Happens When a Pop Star Isn’t That Popular?
Terug naar de laatste Machine. Naast de nabeschouwing van Lowlands (wat is er veranderd, verdrijft dance de gitaar en hoe stelt de 3voor12-redactie die Top 30 samen? Hoe lang en serieus wordt daarover gediscussieerd met elkaar of doen we maar wat?) analyseert Americana-liefhebber en VPRO-collega Chris Kijne ‘rechtse’ countrymuziek in de US (zeer boeiend, check ook deze bijsluiter) en hebben we het over een onderwerp dat nooit verveelt: doorverkoop van tickets. Het kan eerlijk(er)! We praten met ticketservice GUTS en Tim van der Zalm, manager van Di-rect:
2. Hoe laat is het? 🕰️
Haha, wat een grappige vondst: een muzikale klok die elke minuut van de dag tracks afspeelt met de juiste tijd daarin genoemd 😁
3. Als ik De Baas van Universal zou zijn
Interessant gedachte-experiment: wat zou je doen als je 1 van de 3 major muziekmaatschappijen runde? Mede-Substacker Ted Gioia (aka The Honest Broker; ik link vaker naar hem) laat zich met plezier uitdagen door een lezer en zet een Top 10 besluiten die hij direct zou nemen onder elkaar:
The first thing I’d do if I ran a major record label is…
I’d resign. I’m not fooling — I’d rather clean out the Augean stables with a toothbrush. That would be a neater and simpler mess to fix.
Ik ken Teds CV niet, maar uit zijn Top 10 adviezen maak ik voorzichtig op dat hij nooit gewerkt heeft bij een major label. Niet erg, want mede daardoor heeft hij als schrijver/blogger een prettige afstand tot het onderwerp en komt hij zeker met een paar steekhoudende suggesties, bijv. dat labels (meer) controle moeten pakken over digitale muziekdistributie. Ook zijn pleidooi om de belangen van diverse stakeholders in de muziekindustrie naast in plaats van tegenover elkaar te zetten juich ik toe, bijv. door artiesten te laten delen in winstuitkeringen. Maar zijn Top 10 ademt ook een wat al te romantisch idee dat de beste muzikanten tevens de beste bestuurders zijn en dat alles goed komt als we het stuur in handen geven van creatieve makers. I hate to say it, maar daar ben ik het niet mee eens. Management is ook een vak. In voetbal zijn de beste spelers niet altijd de beste trainers, laat staan de beste voorzitters. Cruyff kon hard roepen vanaf de wal, bestuurde de boot uitstekend bij Barcelona, maar werd nooit bondscoach of baas van rederij Ajax. Niet zonder reden en daarin ga ik dan ook niet mee met Gioia’s visie. Desondanks een leerzaam lijstje om te lezen.
But let’s imagine — for the sake of argument — that I had no choice in the matter. Here’s my agenda as the new CEO of Universal Music or Sony or Warner:
4. In antwoord op uw schrijven… ✍🏼
De vorige Nielsbrief sloot ik af met een P.S. uit Billboard, waarin verschillende labels hun zorg uitspreken over het uitblijven van wereldwijde doorbraken: Popstars Aren’t Popping Like They Used To. De reactie en uitstekende analyse van Midia Research’s Tatiana Cirisano sluit aan bij Gioia’s pleidooi hierboven:
[T]he reality is not so black-and-white. Record labels are far from the only ones impacted by the fragmentation of listenership. It is becoming harder for everyone to break through the noise and even harder to create what we used to think of as mainstream hits. Labels are acting in response to the incentives that streaming created — sure, incentives that labels helped shape, but likely not with the consequences they intended. The wider problem is that nobody’s incentives are really aligned. This has turned the music business into a zero-sum game.
In haar stuk giet Cirisano die tegenstrijdige belangen in een overzichtelijke tabel:
En vat e.e.a. ook samen in 7 Tweets X-posts:
Mooi om te zien dat zo’n gesignaleerde trend, onrust, de onderbuik van de muziekindustrie, een week later wordt beantwoord met een doorwrochte analyse en een tabel die je heerlijk in een Nielsbrief meeneemt. Tot de volgende!
Groet,
Niels
Blijft interessant het gedoe in de popbusiness 😎
Fijne vakantie en bedankt de uitgebreide nieuwsbrieven
Met een groet Hans