Hitlijsten zijn hartstikke dood! 💀

Ben tevreden over deze Nielsbrief: in de tweede helft een afgewogen selectie van must-read achtergrondverhalen, allemaal zinnig en leerzaam, maar eerst taart en een paar crematies.

In deze editie:
1. Is er taart! 🎂
2. Valt er een dode te betreuren…
3. Een draadje 🧵 vol AI-ontwikkelingen.
4. Zit ieder in zijn eigen muzikale bubbel.

1. Jarig!  🎉

In de vorige Nielsbrief verborg ik het in een bijzin: 3voor12 bestond afgelopen maandag precies 25 jaar en dus was er taart. Eén van de initiatiefnemers, Erwin Blom, haalt herinneringen op aan die dag in mei ‘98. Leuk om te lezen, vooral omdat hij met een paar veelzeggende details illustreert hoe anders de wereld toen technisch in elkaar stak en daar toch de basis werd gelegd voor bijv. podcasting.

Over podcasting en Erwin Blom gesproken: in de jongste editie van Blauwe M&M’s vertelt hij over zijn zeer teleurstellende ontmoeting met Nirvana, Joost van Bellen over Grace Jones & David Bowie en Dennis Weening over zijn held Iggy Pop:

In De Machine bespreken we de aftrap van Beyoncés tour met 2 fans die erbij waren en er ontzettend leuk over kunnen vertellen, de broodnodige verbouwing van Paradiso (+ ruzie met de buren) en de re-issue van Daft Punks minste plaat:

Daft Punks minst geslaagde plaat? Inderdaad ja. Pitchfork is het – met de wijsheid van terugkijken – met mij eens. ☺️

2. Dood (1) 💀

Another dead hero: Andy Rourke, 59 slechts… 😢 Rolling Stone legt in een fraai IM (via Edwin) heel goed uit wat zijn niet te onderschatten bijdrage aan The Smiths was en hoe Rourke het fundament legde voor Johnny Marr’s briljante gitaarspel en Morrissey’s teksten. Ik hoor zijn herkenbare, melodieuze stijl bij elke Smiths-song die Rolling Stone als voorbeeld aanhaalt in dit bondige eerbetoon:

His bass was the most underrated element in the Smiths’ sound, but it was a crucial part of their unique four-way chemistry. Andy Rourke is why you won’t forget the songs that made you cry, the songs that saved your life.

Heel mooi geschreven, en de man had ook humor:

So many fans will mourn him with “There Is a Light That Never Goes Out” — or as Andy once wittily called it, “the indie ‘Candle in the Wind.’” 😂

Tweede van links: Andy Rourke (foto = link)

Nick Cave wijdt ook een brief aan Rourke’s overlijden: één van zijn trouwe lezers schrijft schitterend op wat muziek voor hem/haar als luisteraar betekent. Herkenbaar.

Voor de helft dood: Steely Dan.

Tijdens de lockdowns vermaakte ik mij samen met andere muziekliefhebbers met het inmiddels ook ter ziele gegane JQBX. Op die site zat je met elkaar in een virtuele room, waarbij ieder om beurten een plaatje mocht opzetten. Een online huisfeestje dus. Uiteraard kon je elkaars keuzes een 👍🏼 of 👎🏼 geven. Op een mooie ochtend zette een nieuwkomer in onze room Reelin’ In The Years op. Binnen 2 seconden gaf de hele kamer hem een 👍🏼 Hij schrok ervan: “Ik heb nog nooit alle duimen zo snel omhoog gekregen” dropte hij in de chat. “Dan heb je hier nog nooit Steely Dan opgezet” was het rake antwoord van één van onze vaste muzikale betweters 😀

Heerlijk stuk in The Atlantic over de herwaardering van deze vaak verguisde, pretentieuze en in de studio belachelijk perfectionistische jazzrockers, juist/ook door een jongere generatie muziekliefhebbers, Surrender to Steely Dan:

Moet je nog altijd niks hebben van The Dan maar hou je wel van lachen? Check People Dancing To Steely Dan (ook 14x op Instagram)! 😆

3. Hét vervolgverhaal van 2023

Tweet = link

Bovenstaande twitteraar vat in een leerzaam en indrukwekkend draadje vol voorbeelden een week ontwikkelingen in AI samen. Je mond valt weer open.

4. Dood (2)

Ook overleden: hitlijsten. The Guardian legt uit hoe aan de overkant van Het Kanaal een #1-album nog maar zelden écht iets voorstelt en vooral een marketing tool is dat minder en minder impact heeft:

“Chart position seems more about how you’ve managed to incentivise your fanbase rather than how popular you are,” [says Gareth Dobson of Wichita Management], explaining why figures often begin to drop after the initial push. “It’s more of a status symbol than any true meaning of your artist’s value in the world.”

Iets vergelijkbaars gaat op voor charts in Nederland: de tijden zijn lang, lang voorbij dat het hele land de single bovenaan probleemloos meezong. Ieder in zijn eigen muzikale bubbel.

Het artikel in The Guardian zegt ook zinnige dingen over de perceptie en uitgestelde impact van inmiddels 'klassieke' albums (TL;DR: de tijd maakt alles mooier dan het toen was…) en welke muziek anno 2023 wél langdurige indruk maakt:

Enig idee wie dit zijn? Ze hadden deze maand een #1-album in de UK.

Deze twee Grote Meneren van BMG (de baas + zijn opvolger) beamen bovenstaand verhaal over charts, en zeggen nog veel meer zinnigs over de waarde en investeringen in A&R en ontwikkeling van nieuwe artiesten vs. de kosten, opbrengsten en het belang van backcatalogus die z’n waarde lang en breed bewezen heeft:

To a large degree, the charts you mention are engineered by whoever has the biggest financial resources anyway; it massively matters how much money you put behind a track to reach or stay at No. 1. Why is that not changing? Why are shareholders not becoming more nervous about this narrative? […] In my view, the coin is beginning to drop on how big the infrastructure should be [in chart-chasing labels], but the coin still hasn’t dropped on how big investments should be. Think about the demographics: There are more people over 25 years old than under 25 years old in the world – and the over-25s have credit cards.

BMG’s Thomas Coesfeld en Hartwig Masuch (foto = link)

Ik zei het al in de introductie: blij met de balans in deze Nielsbrief. Heb een paar van mijn favoriete artiesten eer kunnen bewijzen, stukken die je eenvoudig kunt overslaan als je er niks mee hebt (your loss!). Een lach, een traan, maar de overtuigende verhalen over de industrie zou ik niet overslaan. En dat rijmt.

Tot zover, tot maandag!

Groet,
Niels