Op sterven na dood 💀
We doen het net als vorige week: eerst wat stevige kost, dan bindende kijk- en leestips ter ontspanning en tot slot dragen we mijn favoriete social medium ten grave... ⚰️
In deze Nielsbrief:
1. Lucian Grainge’ stevige nieuwjaarswensen voor herziening van het huidige streamingmodel leiden bijna wekelijks tot reactie. Zo ook deze week.
2. De must-see liveshow van 2022 is nu thuis op de bank te bewonderen.
3. Deze held heeft een abonnement op de Nielsbrief.
4. Een crematie.
Met Pasen bekijk ik de ABBA-tars met eigen ogen en blèr ik met een zaal vol Britten & bier de volksliederen van deze nep-Smiths mee. Geen Nielsbrief daarom.
1. Universal Music trekt aan touwtjes 🎎
De stevig geformuleerde nieuwjaarswensen van Universals grote man Lucian Grainge blijven niet zonder gevolgen in de streaming wereld. Dit is – meen ik – de derde of vierde keer dat ik er in de nieuwe Nielsbrief op Substack naar verwijs (vorige week nog), en dat komt omdat zijn pleidooi op belangrijke plekken in de muziekindustrie ‘landt’, sluimerend ongenoegen bij artiesten en rechthebbenden blootlegt, reacties oproept en zelfs langzaam tot veranderingen lijkt te leiden.
Wat is Grainge’ belangrijkste kritiek, zoals verwoord in die brief aan zijn werknemers? In het kort: Grainge vindt dat er dagelijks veel teveel wordt geüpload naar alle DSP’s, muziekliefhebbers door de bomen het bos niet meer zien, dat niet al die nieuwe tracks van dezelfde ‘kwaliteit’ zijn (hij ergert zich bijv. aan uitgekookte partijen als het Nederlandse Fruits Music die met inwisselbare, in bulk geproduceerde, veelal instrumentale tracks van net iets meer dan 31 seconden slim uit de Spotify-ruif mee-eten), dat op DSP’s dat kwaliteitsverschil tot uiting moet komen (Universal-spul vooraan in de bak en Fruits Music verbannen naar de digitale kelder, vermoed ik…) en dat de afrekening aan rechthebbenden & artiesten anders moet. Nu deelt iedere artiest op basis van aantallen plays mee in de grote geldpot; andere vormen van vergoeding moeten serieus worden onderzocht, bijv. deze vijf ideeën. Enkele van die handvol nieuwe afrekenmodellen maken onderscheid in verschillende soorten luisteraars (van ‘toevallig’ via een generieke playlist tot actieve, die-hard fans), iets waar Grainge ook benieuwd naar is.
Laat ik met wat feiten beginnen: de claim van Grainge en anderen dat er dagelijks meer dan 100.000 tracks worden geüpload naar DSP’s werd hier en daar betwist en betwijfeld, maar dat cijfer lijkt toch niet ver van de werkelijkheid te liggen:
In opnieuw een prima, gedetailleerd artikel van Music Business Worldwide (MBW) worden de problemen die dat giga aanbod veroorzaakt, het door Grainge benoemde kwaliteitsverschil in tracks en fans en een aantal andere uitdagingen waar de wereldwijze muziekindustrie voor staat uitstekend geanalyseerd.
Maar Spotify zit niet stil. Of Grainge’ alarmbel de aanleiding was zullen we nooit weten, maar ‘s werelds grootste streamingdienst introduceert een onderscheid in zg. ‘Active Audience’, luisteraars, gebruikers en fans:
The word ‘active’ is important: this is people who intentionally played music by an artist. That means they played it from the artist’s profile, album or release pages, or from their own library or playlists, rather than passively encountering it through Spotify’s lean-back features. Spotify isn’t just quantifying these active listeners, though. It is segmenting them into three categories: super, moderate and light.
Jammer is alleen dat artiesten, rechthebbenden, labels, managers en marketeers die 3 groepen luisteraars (nog) niet actief kunnen benaderen via Spotify en inzetten om hun bovengemiddelde luistergedrag en hardcore fans op een of andere manier (extra) te belonen. Dan voeg je als streaming service écht iets toe voor artiesten, fans en gebruikers! Waarschijnlijk is dat een volgende stap, want dit onderscheid en deze nieuwe feature op Spotify sluiten vrij naadloos aan bij Grainge’ pleidooi voor meer onderscheid in tracks & luisteraars en komt ook terug in enkele van die vijf eerdergenoemde alternatieve afrekenmodellen voor streaming. Ik blijf dit onderwerp met grote nieuwsgierigheid volgen.
Praat mee over dit onderwerp (doe ik dan ook):
Ben je de taaie kost nog niet zat? Dan heb ik een mooi toetje: in dit artikel wordt de enorme complexiteit van de moderne muziekindustrie gedetailleerd uit de doeken gedaan (het is een ‘zinkend schip’…), in geschrift maar vooral in twee zeer complete en veelzeggende stroomdiagrammen die te groot zijn om in deze nieuwsbrief te plakken. Vooral de tweede (‘Life of A Sound Recording’) toont hoe het geld stroomt en waar de rechten liggen. Die twee elementen, geld en vooral rechten, zijn natuurlijk het antwoord op de vraag waar die giga complexiteit vandaan komt. En de conclusie? Artiesten, luisteraars en andere stakeholders raken meer en meer geïntimideerd en ontmoedigd door dat ingewikkelde gedoe. Partijen als Bandcamp en andere one-stop-shops met een complete, overzichtelijke service spinnen daar garen bij.
2. Bindende kijktip 👀
Over naar muziek. Het mooiste dat ik vorig jaar hoorde en zag? Eefje de Visser die haar meesterwerk Bitterzoet op weergaloze wijze naar het podium vertaalde. Slim, smaakvol, subtiel, kippenvel! Jij kunt nu met eigen ogen zien waarom we haar zonder nadenken op #1 zette op Pinkpop ‘22 en eerder al op Noorderslag, want haar afsluitende show in Carré staat op NPO Start. Geniet ervan!
Geen tijd voor een hele show of twijfel je aan mijn woorden? Vijf tracks op Pinkpop:
3. Leestip 📚🦇
Net als Grainge en zijn nieuwjaarswens lijkt Nick Cave een abonnement op de nieuwe Nieuwsbrief te hebben. Sorry but not sorry: zijn Red Hand Files zijn nu eenmaal onweerstaanbaar mooi, persoonlijk en eerlijk (dat laatste antwoord ook weer… Tjongejonge! 😢).
De ex-vleermuis uit Australië laat zich zelden uitgebreid interviewen (liever laat hij zijn shows en albums voor zich spreken), dus dit openhartige gesprek in The New Yorker kon ik niet overslaan in de Nielsbrief, On The Fragility of Life:
4. Op sterven na dood 💀
Geen social medium is voor mij zo nuttig, leerzaam, handig en lollig geweest als Twitter. Nog altijd check ik het dagelijks tientallen keren. Twitter op z’n best leert je nieuwe mensen kennen, geeft je direct toegang tot experts op elk gebied, fans en supporters van dezelfde muziek of sport (of juist liefhebbers van compleet andere artiesten, genres, Thierry en Formule 1), laat je lachen om slimme grappen, memes of je je haren uittrekken van domrechtse onzin en wappie-kolder. Geen ander platform bracht belangrijk nieuws, duiding en uiteenlopende standpunten sneller, beter en completer, inclusief commentaar van deskundigen én de onderbuik van Nederland. En het mooiste: als een geluid of onderwerp te luid, te lang of te vaak in m’n timeline opdook, kon ik zelf aan de knoppen draaien, Geert, Wierd en Willem negeren.
Lang verzette ik mij tegen huilen met de wolven in het bos, maar de afgelopen weken kom ik langzaam tot de treurige conclusie dat Twitter stervende is. Alle mooie, goede en unieke kenmerken die ik hierboven beschrijf sloopt Elon Music vakkundig uit het platform. En da’s zonde. Beste Elon, geef me het Twitter van ca. 2020-2021, verbied anonieme accounts en ik betaal je met liefde €3 à €5 p/maand als particuliere gebruiker en €10-€25 p/maand als je mijn bedrijf een paar nuttige extra’s geeft.
TechCrunch vat de ellende samen, Bloomberg toont met harde cijfers hoe Musk Twitter én in 1 moeite door zijn eigen vermogen sloopt en TechDirt illustreert de neergang aan de hand van de idiote prijsstrategie voor blauwe, gouden, grauwe, gevlekte of gestippelde vinkjes:
Organizations and governments that don’t pay will be much more likely to get impersonated on Twitter and risk serious problems. So Musk is basically betting on making life so bad for organizations that they’ll have to pay these ridiculous rates to avoid people impersonating them.
I’m not sure how that creates “the most trusted place on the internet,” but then again, I didn’t set $44 billion on fire to fuck up a website I didn’t understand.
Dat was het voor deze week. Zoals gezegd sla ik volgende week een rondje over, want een paar dagen in Londen met de kroost. Tot daarna!
Groet,
Niels
P.S. ⬇️
Wat ik in een maand luister, dat geld zou verdeeld moeten worden over de artiesten die het ook echt verdienen. Dus 1 liedje geluisterd? Dan 70% van mijn abbogeld daar naar toe!! wel zo eerlijk. En geen dikke deals meer met major labels en hun mega artiesten. Als Taylor mijn geld wil, zal ze meer Anti Hero tracks moeten maken :-)
Ik denk nog steeds dat user-centric het meeste eerlijke en logische is: vergelijk het met een plaat van een populaire artiest en van bijv een zwaar experimentele jazzplaat. Ook al draai je die plaat van de populaire helemaal grijs en geniet je misschien maar 1 keer heel intens van de plaat van experimentele jazz, de afdrachten blijven gelijk. Dat zou ook bij streaming moeten zijn en dit gebeurt ook bij bijv een Storytel, waar je abonnementsgeld wordt verdeeld wordt over het aantal geluisterde minuten. Het Pro-Rata Temporis model is daarom ook wel interessant. Het gaat in ieder geval andere muziek opleveren (wat denk ik ook zal gebeuren met user centric.). Alleen krijg je dit er nooit meer doorheen bij de grote acts die nu veel verdienen door veel streams. Heel benieuwd of ze deze modellen ook met histrorische streamdata kunnen verwerken om dan te zien wat per model de verdeling zou zijn bij bepaalde artiesten.