De muziekindustrie wordt Animal Farm 🐽

And some animals are more equal than others... Lees hieronder waarom en of dat een goede zaak is.

In deze Nielsbrief:
1. Belofte maakt schuld.
2. Schuld? Daar weet deze man alles van.
3. Zijn die klassieke hits nu meer of minder waard?
4. Tip voor als je aan deze nieuwsbrief niet genoeg hebt.

1. Universal Music doet wat het belooft

In mijn allereerste Nielsbrief van dit jaar, en de eerste via Substack, deelde ik de nieuwjaarsboodschap van Lucian Grainge, Universals CEO. Daarin hield hij een pleidooi voor ingrijpende aanpassingen in het huidige streamingmodel. Veel van wat hij in die mail aan zijn werknemers beloofde zit in de nieuwe deal met Deezer:

Kijk ‘m lachen op rechts! Die linker is de baas van Deezer. Foto linkt naar deal.

Deezer’s version of the ‘artist-centric’ royalty model involves 3 key elements:

1. Artists who attract over 1,000 listens a month (from over 500 unique listeners) on Deezer will get a “double boost” in their streams on the service;

2. This ‘double boost’ will double again if a play of said artist’s music has been actively searched for by listeners vs. being algorithmically served to them;

3. Deezer says it plans to “replace non-artist noise content” on its platform with its own Deezer-made “content in the functional music space”. Deezer then won’t pay itself any royalties when users play these tracks – bulking up the overall royalty pool for everyone else.

Ik vind meerdere aspecten interessant aan deze Universal/Deezer-deal, vooral de pas afsnijden van zg. fake artists, white-noisemakers (lees: anonieme ruis) en uitgekookte partijen als Fruits Music uit Oosterhout die met non-descripte, instrumentale tracks van precies de juiste lengte (>32 sec.) de algoritmes van Spotify en Apple Music bespelen en die streamers zo verbouwen tot money printing machines. Dergelijke non-muziek wordt in deze deal aanzienlijk minder winstgevend en interessant.

Ook interessant: nieuwe afrekenmodellen, waarbij 'some animals are more equal than others'… Dat is saillant én controversieel. Het heeft er alle schijn van dat Universal - als vaker als grootste man in het muziekcafé - het voortouw neemt en heel bewust de effecten en temperatuur van het water test in een kleinere, vrij onschuldige speeltuin (Deezer), om dit beleid bij gebleken succes door te trekken naar Spotify en Apple.

Universals opvallende stap leidt tot veel commentaar en ook vraagtekens, die Music Business Worldwide zoals vaker helder onder elkaar zet, analyseert en deels beantwoordt. Zowel de deal als deze analyse is een must-read, want het gaat hier om een fundamentele, concrete stap om streaming as we know it te veranderen.

2. Dan ben ik maar een boomer

Maar wat Nick Cave op deze vraag antwoordt is weer schitterend:

I am 20, high school graduant, in my gap-year and I find it pointless to pursue anything in this bizarre and temporary world that is so much against my values in every way possible. I believe I am speaking for a generation here. I am asking with the biggest admiration, what would you do in my/our situation?

EL, FRANKFURT, GERMANY

Cave:

My suggestion would be to instead look to two qualities that will improve your life immeasurably:

3. Daar heb je hem weer. En weer. En weer.

Ted Gioia linkte ik vorige week al (in een bondige, treurig stemmende analyse waarom Apple het Zweedse klassieke label BIS kocht), maar onze Teddie aka The Honest Broker is on a roll. Deze week zelfs tweemaal in de Nielsbrief, met twee heel verschillende opiniestukken die het lezen waard zijn:

Allereerst gniffelt Gioia om de investeringsfondsen die de afgelopen jaren met miljoenen smeten naar Dylan, Young en Springsteen, sindsdien hun aandelenkoersen zagen kelderen en nu de rechten op al die klassieke hits in de ramsj gooien:

[T]here’s one part of this story that I love. It confirms my sense that karma is at work in the universe, and everything tends towards justice and fairness — if you’re willing to wait long enough. […] By my measure, Bob Dylan sold out at the top, and gets to laugh at the financiers who overpaid him. The same is true of Paul Simon and Neil Young and all the rest. When I launch my hedge fund, I’m going to invite them to join me as partners. They are shrewd operators, every one of them.

Ik deel Gioia’s ergernis over het feit dat major labels, advocaten, investeringsfondsen, opkopers en beheersmaatschappijen van muziekrechten nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn (koehandel die weinig te maken heeft met muziekliefde), maar ben optimistischer over de waarde van die catalogi op lange termijn. Investeerders en aandeelhouders eisen snelle winst, maar ik denk dat de waarde van “Like A Rolling Stone”, “Heart of Gold” en “The River” door de nog altijd groeiende exploitatiemogelijkheden in film, TV-series, commercials, games, online (YouTube, TikTok) de komende decennia verder stijgt. Niks zo winstgevend als nostalgie!

De koers van Hipgnosis’ aandelen. Lekker dan.

Gioia’s tweede stuk is een Open (brand-)brief aan Taylor Swift. Mooi en slim gekozen format. Natuurlijk gaat Taytay ‘ons’ niet redden, maar bij deze (h)erkende wereldster komt wel veel samen wat er misgaat in de moderne muziekindustrie:

• For the first time in 500 years, an increasing number of people listen to music, and don’t even know the name of the artist or the song. This is […] an intentional move driven by powerful interests — with the goal of shifting control from artists who create to technocrats who merely aggregate.

• The streaming platforms prefer a situation where fan loyalty is to their app, not the musician. And they don’t care if this turns music into something bland, interchangeable, and generic — because their power is enhanced, and that is their highest priority.

• Musicians only make pennies on new albums — or fractions of a penny — where previously they made dollars. Middlemen flourish (more than ever before!) while creative artists suffer.

• Composers are also losing their income streams in the face of endless lawsuits, publishing catalog buyouts, and inroads from AI. Hundreds of well-funded businesses are pursuing multiple plans to disempower them, or make them totally irrelevant.

• Live music is in even worse shape — venues have never fully recovered from the pandemic. I know so many outstanding musicians who are making less for gigs, unadjusted for inflation, than they were decades ago. [Ik denk dat dit punt voor de Nederlandse markt wat genuanceerder ligt, red.]

• The major record labels don’t care. They have lost the ability or interest (or both) to launch and nurture new artists. They would rather buy up the rights to old songs than create new ones. Their obsession with the past is scary.

• Indie radio, music media, and other traditional supports of music culture are also in irreversible decline.

Everything feels broken everywhere, all at once. […] Musicians have to help themselves. And they can do it — if they have the right leader. At this moment of crisis, you are that person[, Taylor].

Geen stuk waar je per se vrolijker van wordt, wel veel waars.

4. Niet genoeg aan de Nielsbrief en De Machine?

Stan Steeghs (ex-Universal, -Warner en -EMI) is er onlangs één gestart die focust op streaming: over Spotify, streamingmodellen, Apple Music, podcasts en luisterboeken. Nog wat specifieker dus dan deze. Abonneren kan hier. Ik ben al lid.

Tot de volgende Nielsbrief.

Groet,
Niels