🔴 Top 10 overschatte albums 💿
Zoals vaker leidt het delen van het ene stuk tot het vinden van het andere. Ted Gioia's pijnlijk rake essay van vorige week was een dikke clickhit, hopelijk zit er vandaag weer iets van je gading bij!
In de vorige Nielsbrief sneed ik met een knipoog op over ‘de leukste en beste muziekredactie van Nederland’. In het 3voor12 publieksonderzoek kun je ons ongezouten de waarheid vertellen: waar kom je voor en wat mogen we laten?
En nog iets: ben of ken jij studenten of docenten van een conservatorium, muziek-, media- of marketingopleiding? Stuur de Nielsbrief dan ‘ns door:
In deze lekker lange editie:
1. Neemt ook de Volkskrant algoritmes op de korrel
2. Stellen lezers leuke muziekvragen en geeft deze blogger antwoord
3. Kun je lachen én woedend worden om deze Top 10 overschatte albums 😡
4. Maakt Spotify’s eindbaas een slick PR-filmpje over cijfers dat je tóch wil zien
1. Een rondje Nederlandse kranten 🗞️
Cijfers liegen niet: dat sterke stuk van Ted Gioia incl. veelzeggend diagram raakte duidelijk een snaar! Op het moment dat ik vorige week op ‘send’ drukte, verscheen in de Volkskrant dit interview met journalist Kyle Chayka (€) die een vergelijkbaar pleidooi houdt: de invloed van algoritmes vlakt smaak af en zit zo onderscheidende kunst in de weg. Alles lijkt op elkaar. Chayka formuleert het recht voor z’n raap: ‘In het algoritmische ecosysteem loont het voor cultuur om nietszeggend te zijn.’
Chayka citeert in zijn boek een grap die in 2017 op Twitter circuleerde. ‘Een algoritme loopt een bar binnen. De barman vraagt: ‘Wat wil je drinken?’ Het algoritme zegt: ‘Wat drinkt de rest?’ […]
‘Kijk naar Saltburn, een net uitgekomen film over de uitspattingen van de Britse aristocratie. Dat is een perfect voorbeeld van [het paard dat achter de wagen wordt gespannen: de publiciteit voor een film is belangrijker dan de film zelf.] De hele esthetiek ervan was erop gericht om viraal te gaan via korte clips op TikTok. En dat gebeurde ook, er ontstond een hype. Maar toen de film uitkwam, bleek het verhaal volkomen nietszeggend.’
En als je toch op de site van de Volkskrant zit: over de ruzie tussen Universal en TikTok berichtte ik eerder dit jaar, maar voor wie dat liever in z’n moerstaal uitgelegd krijgt is er deze prima samenvatting: Hoe platenmaatschappij Universal TikTok (tijdelijk?) tuk heeft (€). Of klik op nog zo’n fraaie illustratie van de krant:
En The Guardian: The music industry’s over-reliance on TikTok shows how lazy it has become.
Een ander landelijk dagblad bespreekt iets waar ik ook eerder over schreef (⬅️ = een pleidooi uit mijn hart): het langzaam verdwijnen van kunstkritiek en de afnemende impact & invloed van opiniemakers & recensenten. Trouw kopt: Spotify maakt de muziekrecensent irrelevant, waarin ook collega Atze een duit in het zakje doet.
“De recensie was vroeger de belangrijkste manier om nieuwe muziek te leren kennen”, zegt De Vrieze. “Een journalist had toegang tot een groot aantal releases die eraan zaten te komen, als fan had je die toegang niet. Die poortwachtersfunctie van journalisten en recensenten is er natuurlijk nog wel, maar is minder van belang. Iedereen kan nu overal naar luisteren door Spotify, Apple Music, etcetera.”
“Voordat Spotify er was en er een nieuw album verscheen, vroegen we: waarom hiernaar luisteren”, schrijft Casey Newton op Platformer. “Na Spotify vragen we: waarom niet?”
Klopt die kop in Trouw? Ach, het is maar hoe je het bekijkt. Papier heeft het al jaren zwaar, maar online – en meer specifiek op TikTok – gaan een paar muziekrecensenten keihard, zoals Anthony Fantano (aka The Needle Drop). Zijn opgewonden rant over de laatste Kanye-plaat kruipt naar de half miljoen views… En ik verklapte al eerder dat 3voor12’s ESNS-recensies elk jaar enthousiast en veelvuldig worden gedeeld door artiesten, labels, boekers en managements. Geen werk voor niks dus.
Terug naar Anthony Fantano: Malou sprak het recensie-fenomeen voor De Machine:
2. Niet optreden, wel een platendeal
Pfff, deze editie van de Nielsbrief opent met een bombardement aan links en meningen… 💣 Snel iets short & sweet: deze muziekblogger beantwoordt lezersvragen en daar zitten een paar leuke bij. Zoals: “How to get a record deal without playing a show?”
I will say that if you go see someone in concert who hasn’t paid their dues on stage, they are usually awful. They can get better, but the only way to do that is the same way things have been done for decades. Go from city-to-city and play as many shows as you possibly can.
Ook leuk in die blogpost: lekker lijstje sterke postume platen (en postuum = na overlijden of uit elkaar gaan), in antwoord op de vraag: “After re-listening to Roy Orbison’s ‘Mystery Girl’, I started thinking about great swan songs. What do you think the greatest swan song is?“ Zoals gezegd: levert een leuk albumlijstje op, maar ook nogal boomer-ig. Maar ja, die zijn nu allemaal aan de beurt hè…? 😄 Lezen:
3. Ik ga stuk! 🤣
Haha, LOVE deze: een Top 10 totaal overschatte albums. Keihard, grappig, vakkundig en steengoed neergesabeld. Heerlijk! Natuurlijk heeft de schrijver volkomen gelijk over de #1 en over ‘Sgt. Pepper’: er zijn minstens 3, maar ik denk 4 of 5 betere Beatles-platen. Dit is niet eens een discussie: alles tussen ‘Lucy In The Sky with Diamonds’ en de reprise van het titelnummer kan eraf. ‘Lucy’ eigenlijk ook.
Het hardst moet ik lachen om de gedeelde plek #7 en #8: twee van mijn favoriete albums die op zalige wijze in 1 moeite worden afgeserveerd. “Two of the most damaging, regressive, records of all time.“ 🤣
#9 is nog zo’n all-time classic wat mij betreft, maar na het lezen hiervan twijfel ik. Goedzo.
Alleen Britten kunnen zo machtig ironisch, trefzeker en grappig over muziek schrijven. En alleen Britse popsterren zien zo goed de betrekkelijkheid van hun bestaan in als ze terugblikken. Dat doet zanger Ricky Wilson van de vaak verguisde Kaiser Chiefs heel goed in The Guardian. Dat was 3 singles en anderhalf album best een leuke band. Daarna ging het bergafwaarts, maar dit interview in The Guardian + de malle foto neemt me voor hem in:
The one thing I’ve managed to bring from my experience in a band into parenting is that I can sleep anywhere. […] Throughout the noughties we were working very hard and travelling relentlessly – so much so that Nick [Hodgson] once tried to undo his seatbelt at a restaurant as he thought he was on a plane.
Waar 1 van die 3 leuke singles nog wel geschikt voor is? Om de club uit je thuisstad met het hele stadion luidkeels en met ontbloot bovenlijf naar de overwinning te zingschreeuwen. Kippenvel: I Predict A Riot!
4. Uitgelachen? Tijd voor de administratie!
Want de cijfers van Spotify over 2023 zijn bekend. En zoals een beursgenoteerd techbedrijf betaamt zet je de super trouper op de meest PR-waardige cijfers op een gelikt vormgegeven site en kondig je die preso in 8 handzame cards aan middels een 3 min. durende video op X, op je telefoon gefilmd. Daniel Ek: zo gewoon gebleven.
Tot de volgende Nielsbrief!
Groet,
Niels
P.S. Vaste lezers kennen mijn grote liefde voor Dusty Springfield. De beste. VPRO-collega Maarten Slagboom schreef dit prachtige stuk over haar Amsterdamse jaar.